"ช้อย..
ตอนนี้บ้านเมืองเรามองไปทางไหนก็ไม่ปกติ ฉันเองก็พยายามมองให้เห็นเป็นดีเท่าที่จะทำได้
ใจคอไม่เคยคิดโกรธเกลียดเคียดแค้นใครเลย จนเมื่อได้ออกจากแถวเต๊งไป แล้วมีคนมาเล่าให้ฟังถึงเรื่องที่มีคนพูดถึงในหลวงท่าน.. ในทางที่..ได้ยินแล้วก็สะท้อนใจว่า
คนเรามันเป็นไปได้ถึงขนาดนี้เลยเทียวหรือ
จากวันที่ได้เห็นท่านเสด็จนิวัติพระนครเมื่อครั้งกระโน้น พระองค์เล็กนิดเดียวเอง..
ช้อยจำได้ใช่มั้ยที่เราไปยืนดูกัน ร้อนก็ร้อน คนก็แน่น..
ใครคนนึงร้องขึ้นมาว่า .. "ในหลวงอย่าทิ้งประชาชน!"
จนถึงตอนนี้ กี่ปีเข้าไปแล้วนะช้อย ที่เราได้เห็นพระองค์ท่านอยู่ท่ามกลางประชาชน..เสมอ..
พระองค์ไม่เคยทิ้งประชาชนของพระองค์ท่านเลย!
แต่..ประชาชนบางกลุ่มบางพวก กำลังทอดทิ้งพระองค์ท่านรึเปล่าช้อย..
ฉันเองเขียนมาแบบนี้ก็เดาได้ว่า ช้อยคงแช่งชักหักกระดูกให้ธรณีสูบไอ้คนกลุ่มนี้อยู่แน่ๆ
เพราะช้อยก็เห็นไม่ต่างและไม่น้อยไปกว่าฉันเลย ถึงพระมหากรุณาธิคุณที่ทรงมีกับคนไทยโดยทั่วและโดยตลอด
แต่..ฉันไม่รู้ว่าช้อยจะคิดเหมือนฉันไหม
ที่คิดว่า หากได้ทรงทราบเรื่องคนกลุ่มนี้ พระองค์ท่านก็คงไม่ทรงถือสา กลับจะเมตตาด้วยซ้ำ!
เพราะฉันเชื่อเหลือเกินว่า คนที่ทำประโยชน์เพื่อผู้อื่นมาอย่างต่อเนื่องและยาวนานได้ขนาดนี้
น้ำพระทัยของพระองค์ท่านที่มีต่อผู้คนนั้นไม่ได้เป็นเหมือนบ่อน้ำบ่อเล็กๆ..
ทว่าเป็นเหมือน มหาสมุทร..
มหาสมุทรที่มองไปสุดลูกหูลูกตาก็ยังไม่เห็นขอบเขตสุดสิ้นของมัน..
ฉันถึงอยากจะบอกช้อยว่า ฉันสะท้อนใจที่ได้ยินความคิดของคนกลุ่มนี้
แต่ก็ไม่เศร้าโศกเสียใจ เกลียดแค้นใดๆกับคนกลุ่มนี้เช่นกัน..
เชื่อว่า คนอย่างพ่อเพิ่ม คุณเปรม ตาอ้น ตาอั้น ตาอ๊อด..
ก็จะคิดและรู้สึกไม่ต่างจากฉัน
ที่ความคิดเหล่านั้น กลับจะทำให้เรารักพระองค์ท่านมากขึ้น
และที่รักนั้น ไม่ได้เป็นรักอย่างบอดเขลา เพราะใครเขาบอกให้รักก็ค่อยรัก
แต่รักเพราะได้รู้ ได้เห็น ในสิ่งที่เกิดจากพระราชจริยวัตรที่พระองค์ท่านมี..ที่พระองค์ท่านเป็นตลอดมา
การที่คนกลุ่มนั้นคิดแบบนั้น.. ก็มีแต่จะทำให้คนอย่างเราๆ..เข้มแข็ง
เพราะ..
มีแต่ความรักที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น ที่ทำให้คนเราเข้มแข็งได้มากขนาดนี้..
ความรักที่ยิ่งใหญ่ จากคนตัวเล็กๆ.. แต่มากมาย.. มากมายเหลือเกินช้อย..
ถ้าช้อยจะถามฉันว่า ความรักที่ยิ่งใหญ่นั้น วัดได้จากอะไรบ้าง..
ฉันเองก็คงตอบช้อยไม่ได้เหมือนกัน แต่นึกเอาเองได้ตอนนี้ว่า
มันก็คงจะคล้ายๆกับภาพที่เห็นเมื่อครั้งที่พระองค์ท่านมีพระชนมายุครบ 80 พรรษา
ที่ใครๆต่างก็มาร้องคำว่า "ทรงพระเจริญ" นั่นเอง
ท้ายนี้ฉันมีเพลงที่รู้ว่าช้อยอยากฟังมาฝาก หายากพอดู
แต่โชคดีที่ฉันพอมีเลยเอามาปันกันได้..
แต่ช้อยอย่าเปิดดังนักนะ ถึงเราไม่คิดแค้นใดๆคนพวกนั้น
แต่เขาคิดอย่างไรนั่นเราก็ไม่รู้! เผลอเปิดดังไป ได้ยินแล้วพาลหงุดหงิดจะมาปิดวิทยุของช้อยซะเปล่าๆ!
พลอย..."
บังเอิญเหลือเกินที่อยู่ๆคิดถึงนิยายเล่มแรกๆที่ได้อ่าน ประจวบกับเป็นวันนี้ วันดี เอามาแบ่งปันค่ะ
http://www.oknation.net/blog/print.php?id=267453
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น